Spod rynny na deszcz

         

Adele – Set fire to the rain

            Wiem, że ta piosenka tak naprawdę nie jest o deszczu, ale mimo wszystko może z deszczem się kojarzyć. Skąd przyszedł mi do głowy pomysł pisania o deszczu? Nie wiem właśnie. Za oknem wcale nie pada, a piosenkę Adele włączyłam dopiero po tym, jak zasiadłam przed komputerem. Może to dlatego, że gdy czuję się nieco przygnębiona, zaczynam myśleć o deszczu i – paradoksalnie – mój humor ulega poprawieniu.

            Bardzo, bardzo lubię deszcz. Jego zapach, szum kropel odbijających się od liści, mojego wściekle różowego parasola i kurtki, delikatny, mokry dotyk na skórze, ustach, wilgotne włosy… Gdy deszcz zaskakuje mnie na spacerze, zazwyczaj zaczynam się uśmiechać. Wiem, że nie tylko ja tak mam. Gdy spoglądam na mijających mnie ludzi, zauważam czasami, że i oni się uśmiechają. Tak jakby deszcz zmywał z nas troski i dylematy kolejnego dnia, który trzeba gonić. Deszcz pozwala nam się zatrzymać. Deszcz to katharsis.

            Może wszystko to dlatego, że mam po prostu miłe wspomnienia związane z deszczem. To trochę jak z przyzwyczajaniem zwierzaka do np. samochodu, dzieci, ludzi chodzących o kulach. Trzeba wówczas zadbać o to, by zawsze w pobliżu tych obiektów (tudzież osób) spotykało naszego zwierzaka coś miłego – jedzenie, zabawa, ciekawe miejsce. Wówczas zacznie on „lubić” samochody, dzieci, czy też ludzi chodzących o kulach. Mnie deszcz kojarzy się z dużą przestrzenią, z dobrą wiadomością, z pocałunkiem, z ciepłem, z zapachem bzu i żywicy…

            Jeśli mam być szczera, to nie pamiętam, by się z kimś w czasie deszczu pokłóciła. Opinia głosząca, że w miejscach, gdzie często pada, łatwiej wpaść w depresję, również okazała się fałszywym stereotypem, co widać np. na przykładzie Danii, która według badań jest „najszczęśliwszym” krajem w Europie.

            Cóż, gdy w najbliższym czasie zacznie padać, wszystkim radzę – WYBIERZCIE SIĘ NA SPACER!  ;)