"Jedyne, co mam, to złudzenia"

„Jedyne, co mam, to złudzenia” – to pierwsze słowa piosenki, którą już drugi rok z rzędu śpiewa nasz szkolny zespół muzyczny. Mimo że dla uszu słuchaczy utwór nie jest już tak samo „świeży” i zaskakujący, jaki był na samym początku, wciąż robi wrażenie. Zwłaszcza, że w wykonaniu szkolnego zespołu brzmi naprawdę nieźle.

Wiem, że tak rzeczywiście jest, wiem, że to naukowo potwierdzone, wiem, że z psychologicznego punktu widzenia może to nawet oczywiste. Ale…

Ale wciąż nie mogę uwierzyć, że żyję wśród złudzeń.

I może dlatego piosenka wciąż robi na nas wrażenie, bo wiemy, że jest w dużej mierze prawdziwa, ale opowiada o czymś, o czym z pewnością nie wszyscy myślimy na co dzień. 

Jedyne, co mamy, to złudzenia. Jesteśmy nimi otoczeni. Napierają na nas ze wszystkich stron. Z jednej strony nie chcemy żyć wśród złudzeń, a mimo to sami je tworzymy, patrząc na ludzi w taki sposób, w jaki chcielibyśmy ich postrzegać. Idealizujemy. Albo przypisujemy drugiemu człowiekowi negatywne cechy, choć wcale się nimi nie wykazał. Przez to jest dla nas kimś innym, niż jest naprawdę, a już na pewno kimś innym, niż jest sam dla siebie.

Ale to, kim jesteśmy sami dla siebie, to też po części złudzenie. Przecież nie możemy wiedzieć o sobie wszystkiego. Chyba nie. Potrafimy przecież samych siebie zaskoczyć lub rozczarować, a czasami ktoś uświadamia nam prawdę o nas, o której wcześniej nie mieliśmy pojęcia. Obwiniamy się o coś niesłusznie, lub przeciwnie – nie potrafimy przyznać się do winy, nawet przed sobą. Kimś innym jesteśmy w domu, kimś innym pracy, a jeszcze inną osobą wśród przyjaciół. To też są złudzenia.

Wiem, wiem że to prawda. Niektórzy twierdzą nawet, że tworzenie bariery złudzeń to nieodłączny element zakochania. Ale ja wciąż nie potrafię wyobrazić sobie, że ludzie, których znam, mogą być zupełnie kimś innym. Mogą być i czasami faktycznie takimi się okazują. Całkiem niedawno odkryłam, że ktoś, kogo miałam za prawdomównego, okłamywał mnie. Tak trudno jest wówczas wyzbyć się złudzeń, nawet jeśli dowody są bardzo wyraźne...

Mówi się, że wszyscy dążymy do odkrywania prawdy, jednak czy życie wśród złudzeń jest aż takie złe? Trzeba przyznać, że dużo ułatwia. Wiem, że trzeba umieć pogodzić się z każdą prawdą, nawet przykrą lub niezgodną z naszymi oczekiwaniami. Mimo to myślę, że złudzenia czasem nas ratują, dodają otuchy. Nie zależy mi na tym, by ich wszystkich się pozbyć.

A Wam zależy?

Tak na zakończenie - piosenka, której warto posłuchać. Nieźle się sprawdza na poprawienie humoru ;)